Zelfinzicht

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Wellicht vragen jullie je af hoe dat kan. Daar zijn een paar redenen voor. Een van de belangrijkste redenen is dat ik eind vorig jaar mijn motivatie langzaamaan kwijt ben gaan geraken. De eerste keer gebeurde toen ik tijdens een oefensessie niet meer wist wat ik moest zeggen. Ik was helemaal leeg. Een aantal maanden daarna gebeurde het nog een keer. Samen met Het Transformatie ben ik inmiddels tot het inzicht gekomen dat ik dit ook heb met de kleinere dingen in het leven en ben ik nog volop in onderzoek naar hoe dit patroon bij mij in zijn werk gaat. 

Een tweede reden is dat ik op het moment van schrijven 37 weken in verwachting ben. Ik heb de afgelopen periode opgemerkt dat ik meer kinderkamerinspiratie had, dan het schrijven van een blog. Inmiddels ben ik met verlof, is alles klaar voor de komst van de kleine jongen en heb ik meer ruimte gekregen in mijn hoofd. 

Echt stilgezeten heb ik de afgelopen tijd ook niet. Ondanks de mooie dingen en het verkrijgen van inzicht in een patroon van mijzelf, ben ik ook tot de conclusie gekomen dat ik mijn werk in mijn praktijk nog dichter bij mezelf wil hebben, namelijk paarden. Zoals ik in een eerder blog al aangaf, zijn paarden een natuurlijke spiegel voor de mens. Zij reflecteren hoe jij bent. Het intrigeert en inspireert mij. Meermaals kom ik ruiters tegen die zeggen mijn paard doet het niet. Het zal je niet verbazen dat 90% hiervan bij de ruiter zelf vandaan komt. Het overige deel kan een medische oorzaak hebben, wat natuurlijk onderzocht en eventueel behandeld moet worden. Nog even terug naar die 90% dat ligt aan de ruiter. Vaak genoeg wordt er gewezen naar het paard. Jammer, want juist je paard geeft aan wie jij bent en hoe jij handelt. Hij laat dit zien in zijn manier van bewegen en zijn gedrag, zowel aan de hand als onder het zadel. Ik heb de natuurlijke gave om dit zowel bij de ruiter als het paard te zien en te voelen. Op sommige momenten krijg ik de kans om deze in te zetten en mensen te helpen hierbij. Ik word altijd helemaal gelukkig als ik zie dat paard en ruiter veranderen door een paar simpele dingen. Mijn hart maakt letterlijk een sprongetje. Alleen is daar vaak nog niet het daadwerkelijke probleem verholpen.  

Paardencoaches schieten als paddestoelen uit de grond om mensen, mensen met een paard of zonder, bewust te laten worden wie zij zijn. Alleen wil ik niet als een van de vele paddestoelen zijn, maar juist ook datgene aanpakken waar jij tegen aan loopt. Hoe jij bent en waar jouw angst ligt, wordt gespiegeld door een paard, maar in het dagelijks leven loop jij hier ook bewust of nu nog onbewust tegen aan. Dat is wat waar ik mensen bij wil begeleiden. Mijn missie is om mensen de weg te wijzen wie ze werkelijk zijn.